Bumpy ride
Door: floorhamburg
Blijf op de hoogte en volg Floor
02 Oktober 2014 | Ghana, Accra
Lieve allemaal,
Na een lange reis met weinig slaap zijn wij vroeg in de ochtend van 2 oktober veilig aangekomen in Accra. De dag van aankomst is al direct een vuurdoop. Een volgeplande dag en veel nieuwe indrukken. A real bumpy
De reis
Op woensdag 1 oktober wordt ik door vrienden uitgezwaaid op het station. De trein vertrekt om 12 uur en de reis kan beginnen. Op Schiphol zie ik Anniek en we nemen afscheid van onze families. Accra here we come!
De reis is lang. Eenmaal op Heathrow aangekomen hebben we een flinke tijd te overbruggen. Tegen middennacht stijgen we de lucht in richting Accra. Wij zijn doodmoe, maar dankzij het felle licht in de cabine doen we beide nauwelijks een oog dicht. Wanneer we het vliegveld in Accra verlaten worden we direct omringd door Ghanese mannen. Ze willen ons allemaal helpen met onze overbeladen bagagekar. Het lijkt bijna onmogelijk om nee te zeggen. Het duurt vrij lang tot Jamal er is. We besluiten toch hulp te accepteren en een medewerker van het vliegtuig belt ons contactpersoon op.
Accra en ons huis
Tijdens de rit in Jamal's auto naar het vrijwilligershuis hou ik mijn hart vast. Het lijkt alsof verkeersregels hier niet bestaan. Er staan geen strepen op de weg. Auto's rijden kriskras door elkaar, halen elkaar van alle kanten in en toeteren non-stop naar elkaar. Onderweg stapt Jamal een aantal keer uit omdat hij vrienden tegen komt of omdat hij kip wil halen. De kleinere wegen zijn onverhard. Onze begeleider doet zijn best om de grote gaten in de weg te ontwijken, maar doet dit met een hoog tempo. We slingeren alle kanten op.
Vergeleken met Nederland is dit een wereld van verschil. Vanuit de auto zien we de zee, palmbomen, vrouwen met grote manden op hun hoofd en overal kleine winkeltjes en kraampjes. Tussen de huizen loopt een open riolering. De gekste geuren komen ons autoraampje binnen. We zien magere honden en geiten, versleten auto's, kinderen met kapotte kleding en veel afval langs de weg.
Het vrijwilligershuis waar we gaan wonen is relaxed. We hebben een grote binnenplaats, met een ruime zithoek waar je onder het rieten dak kan chillen. Bij binnenkomst betreed je de huiskamer. Er hangt een grote tv. Er zijn twee badkamers en vier slaapkamers. We delen het huis met tien anderen. Het is nog vroeg als we aankomen, dus de meeste liggen nog te slapen. We ontmoeten Hanna, die ons de komende maanden voorziet van eten, onze kleren wast en het huis schoonmaakt. Het is hier veel luxer dan verwacht!
Oriëntatie
Na het ontbijt, srumbled eggs, neemt ons contactpersoon ons mee voor de oriëntatie. Anniek zit voor in de auto, en ik deel de achterbank met drie meisjes uit Oostenrijk: Meggie, Flora en Dominica. Zij zijn ook nieuw in het vrijwilligershuis en blijven ongeveer even lang in Ghana als wij. Fijn dat we voor de komende tijd een vast groepje hebben.
Onze gids laat ons eerst het bevrijdingsplein in Accra zien. Ondanks de zwarte randjes uit het Ghanese verleden verteld hij met trots over de geschiedenis van het land en de onafhankelijkheid. Daarna neemt hij ons mee naar het centrum, waar we de markt overgaan. Ik wordt overvallen door de bedrijvigheid en de drukte om me heen. Voor het eerst in mijn leven besef ik mij dat ik blank ben. Iedereen wil ons aanraken en spreekt mij aan met 'obruni' (=blanke). De gangetjes zijn smal, en het krioelt er van de mensen en dieren. Het is even te veel.
Gelukkig strijken we na een tijdje neer bij een klein kraampje. Een vrouwtje serveert ons 'burkina', een soort melkachtige pap met suiker en pinda's. De tour gaat verder door het vissersdorp en langs het strand. We maken een spannende en hobbelige rit achter op de motor en krijgen Djembé les in een vissershut. Op de weg naar huis val ik bijna in slaap, we hebben al zoveel gedaan deze dag!
Drukke avond
Als we thuiskomen staat het avondeten klaar. We verheugen ons op een koud biertje, maar dan ineens blijkt het dat er niet genoeg vrijwilligers zijn voor de avondklas in het vissersdorp. We besluiten mee te gaan. In het dorp staan tientallen kinderen ons vol enthousiasme op te wachten. Er zijn geen klaslokalen. De kinderen helpen ons met sjouwen. Ze dragen de stoelen en tafels op hun hoofd en langzamer hand ontstaan er vier lokalen in het smalle vissersstraatje. Anniek en ik staan klungelig voor het schoolbord als onze les aan klas 6 van start gaat. We zijn onvoorbereid en niet gewend aan de snel afgeleide groep kinderen.
Wanneer we weer vertrekken worden we omringt door kinderen. Ze willen ons aanraken, opgetild worden en ze laten ons niet los. We lijken wel popsterren! Aan het begin is het leuk, maar de chaos van kinderen wordt al snel vervelend. Als we eindelijk in de auto zitten worden we nog steeds omringt door kinderen. Het is onmogelijk om weg te rijden. Pas wanneer een vrouw van het vissersdorp schreeuw en zand gooit nemen de kinderen afstand.
Op weg naar huis gaan we naar de mall om bier te komen. Bij thuiskomst neem ik een koude douche en strijken we neer onder het rieten afdakje. Ik ben kapot. Na deze heftige eerste dag hebben we een verkoelend biertje meer dan verdient. Het smaakt verrukkelijk!
Liefs, Floor
Na een lange reis met weinig slaap zijn wij vroeg in de ochtend van 2 oktober veilig aangekomen in Accra. De dag van aankomst is al direct een vuurdoop. Een volgeplande dag en veel nieuwe indrukken. A real bumpy
De reis
Op woensdag 1 oktober wordt ik door vrienden uitgezwaaid op het station. De trein vertrekt om 12 uur en de reis kan beginnen. Op Schiphol zie ik Anniek en we nemen afscheid van onze families. Accra here we come!
De reis is lang. Eenmaal op Heathrow aangekomen hebben we een flinke tijd te overbruggen. Tegen middennacht stijgen we de lucht in richting Accra. Wij zijn doodmoe, maar dankzij het felle licht in de cabine doen we beide nauwelijks een oog dicht. Wanneer we het vliegveld in Accra verlaten worden we direct omringd door Ghanese mannen. Ze willen ons allemaal helpen met onze overbeladen bagagekar. Het lijkt bijna onmogelijk om nee te zeggen. Het duurt vrij lang tot Jamal er is. We besluiten toch hulp te accepteren en een medewerker van het vliegtuig belt ons contactpersoon op.
Accra en ons huis
Tijdens de rit in Jamal's auto naar het vrijwilligershuis hou ik mijn hart vast. Het lijkt alsof verkeersregels hier niet bestaan. Er staan geen strepen op de weg. Auto's rijden kriskras door elkaar, halen elkaar van alle kanten in en toeteren non-stop naar elkaar. Onderweg stapt Jamal een aantal keer uit omdat hij vrienden tegen komt of omdat hij kip wil halen. De kleinere wegen zijn onverhard. Onze begeleider doet zijn best om de grote gaten in de weg te ontwijken, maar doet dit met een hoog tempo. We slingeren alle kanten op.
Vergeleken met Nederland is dit een wereld van verschil. Vanuit de auto zien we de zee, palmbomen, vrouwen met grote manden op hun hoofd en overal kleine winkeltjes en kraampjes. Tussen de huizen loopt een open riolering. De gekste geuren komen ons autoraampje binnen. We zien magere honden en geiten, versleten auto's, kinderen met kapotte kleding en veel afval langs de weg.
Het vrijwilligershuis waar we gaan wonen is relaxed. We hebben een grote binnenplaats, met een ruime zithoek waar je onder het rieten dak kan chillen. Bij binnenkomst betreed je de huiskamer. Er hangt een grote tv. Er zijn twee badkamers en vier slaapkamers. We delen het huis met tien anderen. Het is nog vroeg als we aankomen, dus de meeste liggen nog te slapen. We ontmoeten Hanna, die ons de komende maanden voorziet van eten, onze kleren wast en het huis schoonmaakt. Het is hier veel luxer dan verwacht!
Oriëntatie
Na het ontbijt, srumbled eggs, neemt ons contactpersoon ons mee voor de oriëntatie. Anniek zit voor in de auto, en ik deel de achterbank met drie meisjes uit Oostenrijk: Meggie, Flora en Dominica. Zij zijn ook nieuw in het vrijwilligershuis en blijven ongeveer even lang in Ghana als wij. Fijn dat we voor de komende tijd een vast groepje hebben.
Onze gids laat ons eerst het bevrijdingsplein in Accra zien. Ondanks de zwarte randjes uit het Ghanese verleden verteld hij met trots over de geschiedenis van het land en de onafhankelijkheid. Daarna neemt hij ons mee naar het centrum, waar we de markt overgaan. Ik wordt overvallen door de bedrijvigheid en de drukte om me heen. Voor het eerst in mijn leven besef ik mij dat ik blank ben. Iedereen wil ons aanraken en spreekt mij aan met 'obruni' (=blanke). De gangetjes zijn smal, en het krioelt er van de mensen en dieren. Het is even te veel.
Gelukkig strijken we na een tijdje neer bij een klein kraampje. Een vrouwtje serveert ons 'burkina', een soort melkachtige pap met suiker en pinda's. De tour gaat verder door het vissersdorp en langs het strand. We maken een spannende en hobbelige rit achter op de motor en krijgen Djembé les in een vissershut. Op de weg naar huis val ik bijna in slaap, we hebben al zoveel gedaan deze dag!
Drukke avond
Als we thuiskomen staat het avondeten klaar. We verheugen ons op een koud biertje, maar dan ineens blijkt het dat er niet genoeg vrijwilligers zijn voor de avondklas in het vissersdorp. We besluiten mee te gaan. In het dorp staan tientallen kinderen ons vol enthousiasme op te wachten. Er zijn geen klaslokalen. De kinderen helpen ons met sjouwen. Ze dragen de stoelen en tafels op hun hoofd en langzamer hand ontstaan er vier lokalen in het smalle vissersstraatje. Anniek en ik staan klungelig voor het schoolbord als onze les aan klas 6 van start gaat. We zijn onvoorbereid en niet gewend aan de snel afgeleide groep kinderen.
Wanneer we weer vertrekken worden we omringt door kinderen. Ze willen ons aanraken, opgetild worden en ze laten ons niet los. We lijken wel popsterren! Aan het begin is het leuk, maar de chaos van kinderen wordt al snel vervelend. Als we eindelijk in de auto zitten worden we nog steeds omringt door kinderen. Het is onmogelijk om weg te rijden. Pas wanneer een vrouw van het vissersdorp schreeuw en zand gooit nemen de kinderen afstand.
Op weg naar huis gaan we naar de mall om bier te komen. Bij thuiskomst neem ik een koude douche en strijken we neer onder het rieten afdakje. Ik ben kapot. Na deze heftige eerste dag hebben we een verkoelend biertje meer dan verdient. Het smaakt verrukkelijk!
Liefs, Floor
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
